Elk wel denkend mens weet dat de gedachtengang en het gedrag van die mensen niet klopt.
Ze worden door hun dominees kort/onder de duim/afhankelijk gehouden.
Ik vind ze ook stiekem. Kinderen zijn braaf voor de deur van hun moeder, maar super onbeschoft als ze niet meer voor de deur van hun moeder staan, die ze trouwens ook nooit
controleert.
Stiekem schijnt alles te mogen. De computer werd bij ons naast stiekem naar binnen gedragen en heeft jaren op zolder gestaan. Wij hoorden bij hen steeds het opstart signaal van Windows.
God is overal, dus waarom niet open en eerlijk een computer (wat bij hen ook al niet mag) in huis halen. Denken dat God hen wel hoort zingen en orgelspelen, maar de ruzies na het gezang na de maaltijden, dat dan weer niet?
Andere mensen beduvelen, ook zoiets. Schijnt te mogen als ze niet in dezelfde kerk zitten.
Nee dat hele instituut van kerk zie ik inmiddels helemaal niet meer zitten.
Geloven doe je voor jezelf, maar draag je ook uit naar anderen, door er voor ze te zijn als ze dat nodig hebben. Maar dat geldt niet voor hen, dat heeft geen toegevoegde waarde.
Heel vreemd allemaal. Ik ben ongelovig groot gebracht, maar wel met de 10 geboden en fatsoensnormen. Klaar staan voor anderen. Mijn vader woonde de laatste jaren van zijn leven in een behoorlijk zwaar chr. bejaardenhuis in een aanleunwoning (bij mij om de hoek) en kreeg op een gegeven moment complimenten van de maatschappelijk werkster van het huis omdat hij alle mensen op zijn gang (8 woningen), maar ook verder in het gebouwtje altijd hielp. Als ze ziek waren, voor bepaalde mensen deed hij de boodschappen etc. Dat deed hij als enige in het hele huis!! En dat terwijl hij 89 jaar oud was! De anderen hadden overal een excuus voor: de ene las de verkeerde krant, de ander kwam in de verkeerde kerk, het hoofd van een derde beviel ze niet etc. etc. Hoe zielig/egocentrisch kan een mens zijn?
De maatschappelijk werkster had bewondering voor mijn vader, zei ze, en 'dat terwijl u nooit in een kerk komt'. Wij gingen ook samen naar begrafenissen als er weer eens iemand was overleden. Dan zag je ook opeens heel veel familieleden, die nooit langs waren gekomen.
Mijn vader werd door een van de kinderen altijd genoemd als grote steun. En een paar keer kwam de dominee na afloop naar hem toe. Stelde zich voor en meteen daarna kwam de vraag naar welke kerk/dominee hij ging. En allemaal (!) draaiden ze zich onbeschoft meteen om en liepen bij ons weg als mijn vader zei dat hij niet naar een kerk ging!! Erg he!!
Van al die verhalen zou ik inmiddels een boek kunnen schrijven!!
Ik heb inmiddels een aantal boeken gelezen, die geschreven zijn door mensen die de moed hadden om uit zo'n zware kerk of een sekte te stappen. Heel interessant wat dat soort gelovigen elkaar aan kunnen doen. Daar word je niet erg vrolijk van.
Ja, sommige gelovigen hebben hun eigen eilandjes geschapen en dat kan inderdaad nooit de bedoeling van God zijn geweest!